سوز جان
سوز جان
بيـــــا ای دل ز سـوز جان بناليــم
بيـــــا همراه نی، سـوزان بناليــم
بـيــــاد لالــه‌هـــــــای پــرپــر بـاغ
چو بلبــــل در غــم جانان بناليـــم
غـمـش بـر بـال پـروانـه چـو ديـديم
به دل‌ها نقـش گل را مي‌كشيديم
به هر كوهی به هر صحرا به هرجا
به فرهاد و به مجنون مي‌رسـيديم
بـه هــر دل مـا غــم دلـدار ديـديــم
نشــــانی از فــــراق يـار، ديــديــم
به چشم دل نظر بر هر چه كرديــم
جـمــال حضـرتـش در كــار ديـديــم
پاييز ـ 1379
برگزیده از مجموعه شعر: «مُهر مِهر»، کافی شهرام، ص 21.
+ نوشته شده در ساعت توسط شهرام کافی
|
□ اوّل کار سخن از احد آغاز کنم با دل بیدار و بگویم به تو از دور سـلامی، ز ره عشــق کـلامـی... تو گـلِ تازه جـوانم! بشــنو جانِ کـلامــم: « رخ معشـوق جمـالی ست که دلدار ندارد ره معشوق کمالی ست که هر یار ندارد.»… *