شبیخون
شبیخون
به گوش گل بگوید بلبـــل این راز:
چكيــــد از ابـر ديده خـون دل، باز
بـه پنبـه غنچه ها را ســر بريدند!
نبـيـــنـد روی بـاران، غنچـــــۀ ناز
شمــا نامردمانیــــــد و نه مَردید!
به گِرد آن «بزرگ ابلیـس» گردید
دروغيـن باغبـــانان، قاتـل گُــــــل
به برگ نازنيــــن گـل چـه كـرديد؟
شما از نسل آن سگ های زرديد
شــما دلال هــــر انـــدوه و درديد
به لب هاتان نشسته زهرِ خنــده
همه تنديس يخ بی روح و سرديد
به گنجيــنه زده حلقـه همه ســـال
چو مار هفت رنگ خوش خط و خـال
شقايق های بی سر ريشه در خاك
كبوترهـــای عاشــــق بی پـر و بـال
ز بيـــــم نيـــش ماران زمــــــانه
همــه، زندانی بی بنــــدِ خـــانه
ردای زرد غـــــم بر پيـــــــكر باغ
نه پروازی، نه ســوزی عاشقانه
هــــزاران ابـر بی بـاران گــذر كـرد
دعای تشــــنه کامان بی اثـر كـرد
كف دســتی محبّت مانده در باغ؟
نم اشكی لب خشــكيده تر كـرد!
كجــــــايی آذرخـش و تنـــدر ما؟
ببــــار ای ابر رحمت، بر ســر ما
ردای راســتيـن عشـق بر دوش!
بيــــا، ای يوسف جـــان در بر ما
.برگزیده از شعر «سگ های زرد». کافی شهرام. ص 26 مجموعۀ اشعار مُهر مِهر
□ اوّل کار سخن از احد آغاز کنم با دل بیدار و بگویم به تو از دور سـلامی، ز ره عشــق کـلامـی... تو گـلِ تازه جـوانم! بشــنو جانِ کـلامــم: « رخ معشـوق جمـالی ست که دلدار ندارد ره معشوق کمالی ست که هر یار ندارد.»… *